En toch….
Veel van de lezers van deze serie blogs weten dat ik behoorlijk trots ben op de mensen die, als vertegenwoordigers van 21 zeer verschillende organisaties, het eens worden over een gebiedsakkoord voor de komende tien jaren voor de Oostelijke Vechtplassen. Het gaat hierbij om ingrepen in de ontwikkeling van natuur, recreatie, infrastructuur en daarmee samenhangende economische en sociale ontwikkeling in en om de plassen van Loosdrecht, Kortenhoef en Ankeveen. Op 6 december 2017 tekenden vertegenwoordigers van alle betrokken overheden, bedrijfs- en natuurorganisaties voor een akkoord en een jaarlijks bij te stellen uitvoeringsprogramma, waarin is voorzien in een investering van ruim 77 miljoen euro, met daarbij afgesproken wie wat doet en wie wat betaalt. Ik was niet bij de ondertekening maar uit de foto’s was ook duidelijk dat sprake is van een echt gewild akkoord op basis van echte consensus.
Ik was op verzoek van de verantwoordelijk gedeputeerde van Noord-Holland Cees Loggen onafhankelijk voorzitter van zowel het bestuurlijk overleg als van de bijeenkomsten met alle stakeholders. Die laatste waren openbaar, maar de aanwezigheid van waarnemers was dikwijls beperkt. We spraken af geen vergaderingen te houden maar werksessies met aan de muur overzichten van issues en belanghebbenden en ook allerlei kaarten waarop zonodig onder leiding van vertegenwoordigers zelf kon worden getekend en waar kon worden doorgesproken over mogelijke en onmogelijke alternatieven.
En toch was daar op 26 juni j.l een uitzending van ”Opstandelingen” van Sophie Hilbrand en Kees Schaap waarin bewoners van huizen langs de Horndijk in Loosdrecht alle ruimte kregen om hun ongenoegen over één van de afspraken breed uit te meten. Zij hadden in meerdere zgn. integratiesessies meegepraat en meegetekend en wilden dat éen van de in een nader onderzoek uit te zoeken alternatieven voor een nieuwe vaarverbinding van de Loosdrechte plassen naar de “Wijde Blik” bij voorbaat zou worden uitgesloten. Ze gebruikten daarvoor velerlei argumenten, inhoudelijke en procesmatige. Inhoudelijk: wij willen geen veranderingen in het uitzicht van de voorkant van onze huizen, procesmatige: wij zijn te laat betrokken en als we eerder waren betrokken was dit niet gebeurd.
In de context van deze website: Waren zij te laat betrokken? Antwoord achteraf, wellicht. Had dat iets aan het resultaat veranderd? Waarschijnlijk niet. Maar wat heb ik ervan geleerd? In de eerste plaats vertelden deze bewoners dat ze zich door de bewonersvereniging die meepraatte in het overleg, niet vertegenwoordigd voelden, zij waren niet betrokken in de standpuntbepaling van die vereniging, hoewel een enkeling van de “opstandelingen” wel lid is.
Ook werd gezegd dat de vorige burgemeester hen had toegezegd dat zij betrokken zouden worden en dus werd al snel aangenomen dat men bewust niet was uitgenodigd. Dat wantrouwen heb ik in meerdere bijeenkomsten kennelijk niet kunnen wegnemen. Samengevat: we hebben in onze positieve flow van de vele gesprekken weer eens ANNA niet in de hoek van de zaal zien staan: Altijd nagaan nooit aannemen.
Niet tijdig nagegaan of de bewonersvereniging bij de uitnodiging wel alle bewoners vertegenwoordigde die (zelfs maar voor een deel) betrokken konden worden, ondanks dat er in de loop van het proces daarvoor signalen kwamen. Niet nagegaan of er sprake was van gemeentelijke toezeggingen voor betrokkenheid. Onvoldoende nagegaan hoe de geschiedenis van dit deelproject was, waardoor oude niet uitgevoerde plannen als geheim voornemen in de pers werden gebracht. En toegelaten dat een van de partijen buiten het lopende overleg om een gespreksavond met bewoners organiseerde, waardoor daar dat verhaal van de “opstandelingen” dominant werd en de feiten er niet meer toe deden.
De makers van het TV programma hebben binnen het format van het programma (het gaat over de opstandelingen) in ieder geval de ruimte genomen ook de andere kant van het verhaal te belichten. De TV critici van Trouw en het NRC betichtten hen toch van eenzijdigheid: je komt niet zomaar tot een akkoord met 21 partijen!
Frans Evers juli 2019